Swing Wespelaar #36 Delta Generators - Monster Mike Welch - The Bluesbones Wespelaar (dag 1)(16-08-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing Wespelaar © Rootsville 2024

 

Iedereen is nog steeds onder de indruk van de geweldige feesteditie van vorig jaar. Op naar editie 36 en daar trekken wij nu naartoe voor de volgende drie dagen. Even het valiesje afzetten in onze sympathiek Air B&B en weg richting “De Warande” om den eersten Duvel van het weekend soldaat te maken. Niet te lang blijven zitten want we wilden het begin van deze driedaagse zeker en vast niet missen.

Na de warme tot zeer warme editie van vorig jaar, bleken dit jaar de weergoden niet zo gunstig te zijn. Het was niet koud, maar grijs en somber en af en toe mieserde het dat het je lieve lust was. Na even wat bekenden, en dat waren er toch redelijk veel, te hebben begroet, mochten ze voor mijn part beginnen. En kijk, stipt om 19 uur kwam de MC van dienst de festiviteiten in gang steken en waren we vertrokken voor drie dagen Blues For The People.

Beginnen deden we in België met de ons welgekende Bluesbones, die sinds 2011 de nationale en internationale podia “onveilig maken” en ondertussen een hele schare fans hebben verzameld. De band heeft redelijk wat kilometers op de blues teller en een palmares van hier tot in Tokyo. Mochten er  nog mensen zijn welke de band niet kennen….The Bluesbones is een band van 5 gepassioneerde en ervaren muzikanten, die blues/rock spelen met onverminderd gevoel en vaardigheid. Hun originele nummers variëren van bluesrock over mellow en gevoelige blues ballads, swampy slide tot meer heavy rock.

Ondertussen bestaat de band al een aantal jaren uit Nico De Cock (zang), Stef Paglia (Guitaar), Edwin Risbourg (Hammond), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums).

The Bluesbones hebben slechts één doel: “to play blues that gets to your bones” en dat ging vanavond alweer gebeuren. Ondanks de regen die met bakken uit de hemel viel, konden we kijken op een zee van paraplu’s voor het podium. Het is al Nang geweten dat deze Bluesbones een enorme schare fans hebben. Na het obligate “goedenavond Wespelaar” vertrok de Bluesbones-pletwals voor een dolle rit  met onder andere “Chain Gang” en “The End”. De hemelsluizen gingen nog wat verder open maar de echte die hard fans trotseerden de regen als geen ander.

Veel plaats voor de Hammond en het, alweer, puik gitaarwerk van Stef Paglia. De man is echt een fenomeen op gitaar en niet te doen wat hij uit die dingen weet te persen. Strakke ritme sectie met een zware bas, die je zo door je lijf voelde trillen. Gelukkig heeft Nico een sterke stem om boven al dat muziekgeweld boven te komen. Als hij niet zingt, staat hij discreet achteraan om “à la Joe cocker” al grimassend luchtgitaar te spelen. Wonderlijk schouwspel mijn gedacht. Het mocht ook trager zoals bij ‘I Cry’ maar altijd veel tempo in de songs van dit vijftal zoals ook in ‘Find Me A Woman’. Goede opener van het weekend zou ik zeggen en voor sommigen ideaal op het regenweer even te vergeten.

Tussendoor kon er naar de tapten getrokken worden, waar alle jaren de Mojo Jamsessies plaatsvinden, telkenmale met een andere hoofdgast, zo zou bijvoorbeeld ook Doghouse Sam de honneurs waarnemen in de loop van het weekend. Vandaag echter was het de beurt aan de Blues Machine om deze jam in ere te houden en dat deden ze, met hulp van de muzikale vrijwilligers, wel met verve.

Voor de tweede band trekken we naar de U S of A en maken we ons op voor de komst van Monster Mike Welch. De man is geboren in Boston, Massachusetts in 1975 en draait al meer dan 30 jaar mee in de internationale blues scene. Mike is een echte topper en iedereen herrinnert zich nog zijn samenwerking met de jammerlijk genoeg overleden Mike Ledbetter. Iets waar Mike enorm heeft van afgezien. Dat en longcovid hielden hem van alle podia. Vorig jaar kreeg hij terug goesting om zich te focussen op zijn solocarrière en verscheen het fantastische album ‘Nothing but Time’. Vandaag wordt Mike vergezeld door de onvermijdelijke Frabrice Bessouat aan de drums, Erkan Özdemir aan de bas en Damien Cornelis aan de Hammond. Ik had zo een donkerbruin vermoeden dat dit wel een knaller van jewelste zou kunnen zijn, en inderdaad één uur en een kwart later bleek dit ook zo te zijn geweest, maar laat ons niet op de zaken vooruitlopen.

Mike open met een geweldige ‘Walking To You Baby’ en ‘Losing Every Battle’, zijnde twee songs uit zijn laatse album en het zouden ook niet de laatste zijn, want Mike is hier om deze parel aan het Europese publiek voor te stellen. Zelf is hij goed bij stem en hij heeft er duidelijk zin in, zeker wetende dat achter hem een ritmesectie van jewelste staat en een Damien die op hoog niveau zijn Hammond bespeelt. Verder met ‘Nothing But Time’, titeltrack van de nieuwe plaat, het schitterende ‘I Me Mine’ en ‘Ten Years Ago’. Zo te zien zouden we zowat de hele schijf te horen krijgen vanavond. Mike schudt de solo’s zonder problemen uit de mouwen en toont zijn groot talent, voor wie het nog niet mocht weten. Het wordt even ontroerend wanneer Mike ode brengt aan zijn grote vriend Mike Ledbetter met het pakkende ‘Time To Move’. Maar inderdaad een levenles, we moeten verder en dat doen deze vier jongens ook met ‘I Ain’t Saying’, ‘In Case You Care’ en het geweldige ‘Jump For Joy’. Dit was blues van topkwaliteit en een knaller van formaat !!

Voor we het wisten waren we al aan de laatste band van de eerste avond toe. Toeval of niet, de mannen komen ook uit Boston, ik heb het hier over de Delta Generators. Sinds hun debuut in 2008 hebben deze gasten al overal waar ze komen een stevige indruk achtergelaten met hun mix van roots, blues, rock, americana en r&b. Hun frontman, is de imposante Brian Templeton – nog gekend van bij The Radio Kings. Verder hebben we nog de broertjes O’Neal met Charlie op gitaar en Rick op bas en drummer Jeff Armstrong. Bij deze ben ik er vrij van overtuigd dat ze hier de boel zullen plat spelen.

Het ging er van bij het begin stevig aan toe met deze “Bostoniaans”, veel slide en de scherpe stem van Brian er tussen, die af en toe ook de smoelschuiver bovenhaalde. Stevige ritmesectie ook, met een bassist, die bijna het hele optreden enkel speelde met de linkerhand en de rest zogoed als ongemoeid liet wat een zwaardere klank leek teweeg  te brengen. Enfin met nummers als ‘Goodbye Baby’ van Elmore James, ‘Be A Man’ of ‘Somebody Wants You’ wisten ze hun ding goed aan de man te brengen, want het Wespelaarse plein stond nog steeds goed gevuld. Persoonlijk vond ik het best oké maar in tegenstelling met Mike Welch, kreeg ik het er noch warm noch koud van, maar slecht vond ik het alvast niet.

Het enige wat mij wat ergerde was de slechte belichting. Buiten de bassist zag je de rest bijna niet staan en al zeker niet met het verspreiden van al die rook op het podium. Ik vraag mij af waarom dit nodig is, het brengt niks bij aan het optreden, wel integendeel want je ziet de muzikanten slechts in een waas. Maar kom, het zal wel aan deze ouwe brompot liggen zeker?

Alvast toch al een fijne avond meegemaakt, ondanks de regen. Gelukkig geeft de Jacotte (Brokken) de twee volgende dagen beter weer op. We zullen zien en nu oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker lieve kijkbuiskinderen en tot morgen.

Marcel